Thierry Meyssan

W czasie, gdy Zachód naciskał na Iran, żeby ten porzucił swój cywilny program atomowy, Saudowie dokonywali zakupu bomby atomowej od Izraela lub Pakistanu. Nagle, ku ogólnemu zaskoczeniu Bliski Wschód stał się strefą atomową, zdominowaną przez Izrael i Arabię Saudyjską.

dr Józef Kubica

Służba żołnierzy polskich poza granicami kraju koncentrowała sie w trzech płaszczyznach. Pierwsza to żołnierze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – głównie w Wielkiej Brytanii i we Włoszech, którzy nie wrócili do kraju po zakończeniu II wojny światowej. Część z nich odbywała w dalszym ciągu służbę w formacjach wartowniczych na terenie Niemiec i Italii. Ta zbiorowość sukcesywnie ulęgała redukcji, a roku 1947 przekształciła się w kolejną cywilną grupę emigrantów. Druga grupa to żołnierze polscy, którzy w okresie funkcjonowania PRL służyli w misjach pokojowych ONZ. Ogółem służyło ok. 9 tys. żołnierzy. Wreszcie trzecia, najbardziej współczesna, związana z okresem 25-lecia RP, to żołnierze misji ONZ i NATO w różnego rodzaju siłach ekspedycyjnych i pokojowych. Tu najliczniejsze kontyngenty odbywały służbę w Iraku i Afganistanie.

Gilbert Mercier

Zestrzelenie rosyjskiego myśliwca odrzutowego przez tureckie siły zbrojne bez wątpienia było prowokacją. Jak dotąd Rosja zachowuje powściągliwość i unika eskalacji, nie podejmując militarnych kroków odwetowych. Kroki te umożliwiłyby użycie art. 5 traktatu NATO, który przewiduje, że w przypadku napaści na jakiegokolwiek członka organizacji, wszyscy członkowie są zobowiązani do udzielenia mu pomocy. Jednakże napięcie zostało powstrzymane. Prezydent Turcji Recep Tayyip Erdogan publicznie się skarżył, że nie odpowiedziano na jego próby kontaktu z Kremlem. Fakt pozostawienia RT. Erdogana na lodzie przez Rosję nie powinien być dla niego, ani kogokolwiek innego zaskoczeniem. W pierwszym oświadczeniu po ataku na rosyjski samolot, prezydent Władimir Putin stwierdził, że Rosja otrzymała „cios w plecy” przez administrację tureckiego prezydenta.

Tomasz Jankowski

W kontekście ostatnich zamachów w Paryżu można domniemywać, że debata wokół Państwa Islamskiego, destabilizacji Bliskiego Wschodu i współpracy świata w „wojnie z terroryzmem” bardzo szybko rozgorzeje, a rozhisteryzowane społeczeństwa europejskie łatwo ulegną generalizacjom i stereotypom dotyczącym zbiorów, takich jak „Arabowie”, „muzułmanie” czy nawet „uchodźcy” bądź „imigranci”. Niniejszy tekst oprócz krótkiego rysu historyczno-ideologicznego, jest próbą odpowiedzi na pytanie o przyszłość Państwa Islamskiego, jego możliwe ścieżki rozwoju oraz o to, kto ponosi największe ryzyko w wypadku sukcesu fundamentalistów.

dr płk Eugeniusz Januła

Wojna w świadomości społecznej kojarzona jest ambiwalentnie i uznawana, przynajmniej przez współczesną cywilizację, jako zło. Mimo całego podziału na wojny sprawiedliwe i niesprawiedliwe, generalnie uważa się wojnę za takie narzędzie polityki, które jest stosowane tylko wtedy, kiedy sprzeczności nie mogą być rozwiązywane metodami klasycznymi, czyli poprzez negocjacje, kompromisy itd. Przy czym w dalszym ciągu zarówno w teorii polityki jak i w praktyce obowiązuje teza Carla von Clausewitza, że „wojna jest w dalszym ciągu polityką i tylko jej szczególnym przedłużeniem” [1].

Dmitrij Sedow

Pochwała głupoty to najlepsze określenie, obserwując postępowanie władz Unii Europejskiej w sytuacji kryzysu migracji. Decyzja o przyjęciu 160 tys. imigrantów na terytorium UE wydaje się być absurdalna (samobójcza?). O fakcie, że setki tysięcy innych imigrantów nie przestaną przedostawać się do Europy na wszystkie możliwe sposoby, UE nie chce myśleć. Unia Europejska zamierza się odgrodzić, wzmocnić ochronę wspólnej granicy, zamknąć do siebie dostęp, wypisać czek na 2 mld euro – i niech będzie, co ma być. UE przynajmniej pomyślała ile dolarów przypadnie na każdego z kilku milionów potencjalnych azylantów w Europie.

Nadieżda Kieworkowa

Armia izraelska od wielu dni atakuje meczet Al-Aksa. Tymczasem 21 września do Moskwy przybył izraelski premier Benjamin Netanjahu, by rozmawiać o Syrii, zaś 22 września do rosyjskiej stolicy przybywa przywódca palestyński Mahmud Abbas – by wziąć udział w otwarciu meczetu w Moskwie.

dr Marcin Domagała

„Mury Hebronu” to nie tylko powieść znakomitego polskiego pisarza Andrzeja Stasiuka. Mury Hebronu istnieją naprawdę i niewiele mają wspólnego z obronnymi wałami niegdyś otaczającymi to starożytne miasto. Znacznie im za to bliżej do ogrodzenia więziennego. Ta bariera szczelnie otacza punktowe obszary zwane strefą A, czyli łącznie 18% obszaru Zachodniego Brzegu Jordanu, nad którą wyłączną pieczę Izrael przekazał Palestyńczykom. Reszta Palestyny jest okupowana przez siły izraelskie.

Paulina Gasmi

Od wielu lat konflikt palestyńsko-izraelski dzieli nie tylko państwa arabskie, ale również europejskie i USA. To spór o rację. Zachowanie obiektywizmu w tej kwestii jest dosyć trudne i uwarunkowane bieżącymi działaniami, zarówno strony palestyńskiej, jak i izraelskiej. Ciężko sobie wyobrazić jednak świat bez tego konfliktu, jak również jego potencjalnego zwycięzcę.

Giovanni Caprara

Inwestycje w zakresie wdrażania systemów uzbrojenia dotyczą w szczególności rozwoju robotyki oraz systemów cybernetycznych. Działania te mają za zadanie zmniejszyć czas, jaki upływa od momentu wykrycia celu do jego likwidacji. Ciągła ewolucja areny działań wojennych i asymetryczność zagrożeń sprzyjały rozwojowi oraz wdrażaniu systemów zdalnego sterowania – rynku, który jest dziś wart 950 mln USD, a którego wartość, biorąc pod uwagę obecną tendencję wzrostową, może wzrosnąć do 2 mld USD w najbliższych latach i nawet do 28 mld USD za 10 lat. Strategia wykorzystująca bezzałogowe statki powietrzne ma realizować doktrynę tzw. „wojny bez ryzyka”.